Behoedzaam strijkt de druipende spons langs het raamkozijn. Geleidelijk onthult ze een rood aangelopen gezicht, zweetdruppeltjes op het voorhoofd, een aandachtig tongpuntje tussen de lippen. Plots kijken de ogen mij aan. Als betrapt, wend ik mijn blik snel weer naar het computerscherm, waarop de dansende cijfertjes zich na enkele seconden terug in hun tabellen laten vangen.
Enige tijd later, als ik mij een rookpauze permitteer, sta ik zwijgend buiten naast mijn raam en zijn lapper. Zittend op een stoel, ademt hij hoorbaar en zet af en toe een flesje water aan de mond.
“Er is iets met die jongen,” hebben ze gezegd, “Hij is een beetje … een beetje anders. Hij kan werken, maar hij heeft wat extra zorg nodig.”
Een maatschappelijk werker komt om de anderhalve week een kijkje nemen.
“Je ziet het verschil, hé,” zeg ik, een goed overwogen greep uit mijn voorraad inspiratieloze oneliners tegen ongemakkelijke stiltes. En inderdaad, de reeds gelapte helft steekt duidelijk af tegen het deel dat nog moet gepoetst worden.
“Ja, ja,” antwoordt de ramenlapper, “we gaan eens verder doen.”
Ik duw mijn sigaret uit en ga weer naar binnen.
Het volgende uur laat ik mijn verwoede worsteling met de boekhouding begeleiden door het gezapige zemen. Al meer dan een half jaar perst het daglicht zich doorheen een beduimelde en stoffige ruit naar binnen. De hemel lijkt van hieruit iedere dag bewolkt. De poetsvrouw moet zich tot het belangrijkste beperken om ons gebouw volledig gepoetst te krijgen en de vensters staan onderaan het lijstje. Eindelijk heeft ze hulp gekregen en geniet ik weer van het buitenlicht.
Het ziet ernaar uit dat het gaat regenen. Ik voel al medelijden met de ijverige man, die het beste van zichzelf heeft gegeven. Als het laatste venster opgeblonken is, steekt hij zijn hand op en verdwijnt met zijn emmer in het bijgebouw. Ik knik hem glimlachend een goedendag. Zalig, als er iemand voor je zorgt.
door An
0 reacties