Nee! Ik heb er weer niet aan gedacht! Het oud papier wordt vandaag opgehaald!
Van zodra ik de Schoolstraat inrijd en ik de dozen van de bewoners naast hun brievenbussen zie staan, slaat het besef mij in het gezicht.
Verdorie, ik had er moeten aan denken! Ik had vijf minuten eerder naar school moeten vertrekken vandaag! Nu zal ik weer als een gek nog snel al het oud papier bij elkaar scharrelen, vlug in een doos proppen, de doos met een vaart buiten katapulteren. En dit alles onder de haviksogen van mijn directrice, die een hekel heeft aan dat last-minute-gedoe, terwijl de kinderen al in de rij staan, wachtend op hun juf.
Ik zie de straat alweer vol liggen met opengewaaide papiersnippers, boze buren op het bureau van de directrice, een beleefd maar dringend verzoek aan mijn adres en aan dat van mijn al even vergeetachtige collega’s om volgende maand op de ophaaldag iets vroeger naar school te komen, zodanig dat het papier iets steviger bij elkaar gebonden kan buiten gezet worden, zodat het niet in het rond gestrooid wordt bij winderig weer.
Als ik nu direct een parkeerplaats vind, kan ik misschien nog wat tijd inlopen. Natuurlijk staat deze strook al helemaal vol. En die ook al. Ja, ik heb het al begrepen, ik rijd wel door tot het einde van de straat. Ik loop wel vijf minuten. Ik heb de strijd tegen de tijd toch al verloren. Trouwens, gisteren was ik met de klas op uitstap en dus niet op school. Ik had een atypische week. Misschien is dat een excuus?
Puffend en beladen met drie volle tassen snelwandel ik de schoolpoort binnen. Een collega komt mij lachend tegemoet en wil mij haar verhaal vertellen.
Ik scheep haar af: “Ik heb geen tijd. Ik moet mijn oud papier nog buiten zetten.”
“Je oud papier,” zegt ze, “dat staat al buiten.”
Alles stopt.
“Dat staat al buiten?”
“Och ja, jij was hier gisteren niet! Wel, gisteren hebben ze ons een nieuwe collega voorgesteld. Een schuchter vrouwtje, er is iets mee, ze is … een beetje anders. Ze heeft extra zorg nodig. Elke veertien dagen komt een maatschappelijk werker eens kijken hoe ze het stelt bij ons. Anyways, zij doet zo van die klussen zoals het oud papier verzamelen, stevig samenbinden en buiten zetten.”
“Oh ja?” Ik ben al even verbaasd als gelukkig. “En doet die dat iedere maand?”
“Dat is de bedoeling,” voegt mijn collega er nog snel aan toe, terwijl ze haar leerlingen de klas binnenleidt.
Ik begrijp er het fijne niet van, maar ik breek er mijn hoofd niet over en geniet van de opluchting, die me zopas is overvallen. Zalig, als er iemand voor je zorgt.
door An
0 reacties