“Als mijn benen zo wit waren als de jouwe, zou ik mij schamen.”
Deze traumatische woorden klinken nog in mijn oren, alsof ze pas werden uitgesproken. Toch is het al dertig jaar geleden dat een wakkere vriendin mij wees op mijn witte huid. Ik kreeg het naar mijn hoofd geslingerd alsof ik mijn best niet deed om zonnebruin te worden. Ze heeft nooit beseft wat ze in gang heeft gezet.
Plan A: bruinen in de zon
Vanaf die dag was ik mij er bewust van dat ik zo wit was en bleef. Ik nam mij voor om eens wat meer buiten te komen. Ik ging in de zon zitten en vergat met opzet de zonnecrème. Eerst een half uur per dag, dan een uur, dan langer. Iedere dag weer. Iedere zonnestraal pikte ik mee. En hielp het? Rood werd ik! Voor mij bestonden er klaarblijkelijk maar twee kleuren: wit en rood. En dan was wit uiteindelijk nog de veiligste.
Plan B: de zonnebank
Toen mijn huwelijksdag naderde, had ik besloten om het toch eens onder de zonnebank te proberen. Kleine randopmerking: ondanks die witte benen was ik er blijkbaar toch in geslaagd om een lief aan de haak te slaan. Maar goed: op mijn trouwdag wou ik echt niet dezelfde kleur hebben als mijn jurk en waagde ik mijn kans onder de zonnebank. Ik kan niet zeggen dat het een volledige mislukking was. Voor die kleine verkleuring moest ik wel heel veel beurten op die harde bank gaan liggen. Ik verveelde mij onder die lamp, kreeg jeuk op mijn rug en stelde mijzelf bloot aan een overdosis schadelijk UV-licht. Het was goed voor die ene keer, maar daarna nooit meer.
Plan C: bruinen zonder zon
Het was wel duidelijk dat ik nooit een zongebruinde huid zou krijgen, of ik nu het UV-licht opzocht of niet. Al gauw ontdekte ik echter dat je ook kon bruinen zonder zon of zonnebank. Dat was een openbaring! … En een hoop miserie: strepen, vlekken, zwarte enkels, stinken, vettige film op je benen, irritatie, een heel gedoe om aan te brengen, een halve dag in je onderbroek rondlopen om het spul te laten drogen en dan nog een gelige waas op je witte of licht gekleurde kleding, niet bruin genoeg, te bruin … Allemaal heb ik ze geprobeerd: lotions, doekjes, crèmes, sprays, …
Eindelijk heb ik hem gevonden
En toen ik het uiteindelijk allemaal had opgegeven. Toen ik eindelijk tegen mijzelf kon zeggen: “Ik ben fier op mijn witte benen.” Toen kwam hij op de proppen: de Bioderma Photoderm Zelfbruiner Hydraterende Mist. Bioderma is een merk dat ik vertrouw. Ik gebruik er andere producten van voor de hydratatie van mijn huid. Ik ben dus niet bang voor irritatie of allergische reacties. De Photoderm Zelfbruiner geeft je lichaam geleidelijk aan een bruine kleur. Je bent niet ogenblikkelijk bruin, maar bouwt het dag na dag op. Je ziet het resultaat van je behandeling de volgende dag. Zo blijft het ook heel erg naturel.
De zon in een spuitbus
De Bioderma Photoderm Zelfbruiner Hydraterende Mist is te verkrijgen in de vorm van een spuitbus. Je moet goed schudden en zigzag over je heen sprayen van op twintig centimeter. Tussendoor opnieuw schudden en verder sprayen. Je moet er snel overgaan: schudden, sprayen, schudden, sprayen. Zo krijg je een mooi, egaal resultaat. De eerste keer dat ik product gebruikte, had ik namelijk ook vlekken. Ik had te voorzichtig en te minutieus gesprayd. Je moet het achtelozer doen. Terwijl je je tanden poetst of je haar föhnt, ben je al opgedroogd. Je voelt hem niet meer en ruikt hem niet. Mijn zelfbruiner van Bioderma, daar schaam ik mij niet voor!
0 reacties